Verhaal genomineerd bij Hugo Borst

Hugo Borst’s nieuwe boek Ma, over het dementieproces van zijn moeder, ging vergezeld van een schrijverswedstrijd in het AD. Uit 1100 inzendingen werden 10 verhalen gekozen; Hoegen zit erbij.

16 november uitslag in vol Luxor. Met een hug & kus voor mijn Ma, en een trap naar de sluipmoordenaar die Alzheimer heet.

106384? De ballen

Dat onze moeder vroeger een keukenprinsesje was: nee. Waar vriendjes nog wel eens wereldmaaltijden voorgeschoteld kregen na een buitenlandse vakantie, was bij ons pasta bolognese al frivool. Maar ma’s soepen en gehaktballen trokken altijd volle zalen. Vrienden en vriendinnen; familie en bekenden: ze liepen graag een blokkie om om een bal te bemachtigen. Ma wist dat. En dus stond er vaak een pan met extra exemplaren links op het fornuis, meteen als je de keuken binnenkwam. Ook koud te nuttigen, met een randje gestolde jus.

Sinds die kloteziekte (“Ik Alzheimer? Rot op!”) haar in de greep krijgt schiet koken er steeds vaker bij in, hebben wij zoons het idee. Verwachtingsvol naar links kijken werd nauwelijks nog beloond. Tijd dus om voorzichtig te proberen of een maaltijdservice niks voor ze is. ‘Ze’, want pa zit in hetzelfde schuitje. Ook wat dementie betreft trekken de twee samen op. Nog steeds op zichzelf wonend, met hulp van buurtzorg. En de afspraak met de geriater dat ‘het’ over is als ma de weg naar de Albert Heijn letterlijk kwijt raakt. Maar zo lang dat nog niet zo is, ziet zij De Maaltijdservice als een vijandige overname. Oprotten.

Met een proefpakket stemt ze uiteindelijk wel in, mede op voorspraak van pa. De keuze valt op art.nrs. 106219, 106359 en 100002 van de firma Vers aan Tafel. Van ieder 2, de minimumafname. Hoofdingrediënt 6x: draadjesvlees. Een poging ter afwisseling bijvoorbeeld 106384 eens te proberen, vangt bot. “Kibbeling? Dat kunnen we zelf nog wel kopen.”

Het proefpakket valt in de smaak! We mogen om de week laten bezorgen. Te bestellen door oudste zoon. Vorige week schoot zoon wakker. Fuck: Vers aan Tafel vergeten! Als ik het pad oploop om toch eens voorzichtig te peilen of ze de voedselpakketten missen, heb ik het antwoord snel. Door het open keukenraam ruik ik ze al: dé Ballen! De geur van onze jeugd. Maar vooral ook de geur van geruststelling: ma kan het nog steeds. Enne: er staat nóg een pan ‘op links’. “Tomatensoep, vonden jullie lekker vroeger. En pas op, er zit foelie in. Dat kruid moet je uittuffen. Voor het geval jij dát vergeten bent”, zegt ze veelbetekenend.

Op de eettafel ligt de Appie-folder open. Het gehakt is aangekruist, want: in de Bonus.

‘De bestelfrequentie bij Vers aan Tafel hoeft nog niet omhoog’, app ik de broers. ‘Voorlopig’, antwoordt de één. ‘Gelukkig!’, de ander.